Orzecznictwo  potwierdza, że brak określoności świadczenia powoduje nieistnienie zobowiązania, co przesądza o sprzeczności treści takiej umowy z art. 351 ¹ k.c. oraz art. 69 prawa bankowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt III CSK 206/10, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. akt IV CSF 585/13). Sąd Najwyższy wskazał, że warunkiem powstania ważnego zobowiązania, którego treścią jest obowiązek spełnienia świadczenia przez dłużnika na rzecz wierzyciela, jest dokładne określenie treści tego świadczenia albo przesłanek pozwalających na jego dokładne określenie. Nieprawidłową jest umowa bankowa, która daje jednej ze stron (bankowi) swobodę w ustaleniu wielkości „kredytu do spłaty” wyrażonego w walucie, do której indeksowany był kredyt i taką samą nieskrępowaną swobodę w określaniu rat poprzez swobodne określanie kursu przeliczenia ze złotych na franki szwajcarskie (przy określaniu wysokości kwoty „kredytu do spłaty”) i z waluty obcej na złotówki (przy określaniu wysokości rat), a także poprzez takie sformułowanie zasad ustalania wysokości rat, że nie sposób z niego wywieść, jak wysoka powinna być część kapitałowa każdej raty. (por wyrok  Sąd Okręgowy w Warszawie z 23 listopada 2018 r. sygn. akt   I C 1267/17 http://orzeczenia.warszawa.so.gov.pl/content/$N/154505000000303_I_C_001267_2017_Uz_2019-01-31_001, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 maja 2019 r. sygn. akt XXV C 2068/17)